We gaan op weg naar Nederland.
Als de brancard vast zit in de ambulance mag ik met een gordel om rechtop zitten. Het is heerlijk om mensen te ontmoeten die Nederlands spreken. De navigatie wordt ingesteld en als we achterin ook gesetteld zijn, gaan we op weg naar Nederland. Buiten het ziekenhuis zie ik dat de zon schijnt. In de verte liggen de besneeuwde heuveltoppen en in gedachte wens ik de mannen een heerlijke dag op de skipiste.
Als we een poosje onderweg zijn kan ik mijn nieuwsgierigheid niet meer bedwingen. Ik maak de envelop met medische informatie open. Het is natuurlijk in het Duits en ik snap er niet veel van. Ik vraag de begeleidster die naast mij zit om mij in het Nederlands uit te leggen wat er nu eigenlijk aan de hand is. Het klinkt allemaal wel een soort ernstig maar bevatten wat ze verteld doe ik op dat moment zeker niet.
Het is vooral gezellig onderweg. De chauffeur geeft regelmatig de stand van zaken met betrekking tot het verloop van onze reis door. En achterin kwebbelen we er gezellig op los. Aan het begin van de middag is het tijd om te gaan tanken. Terwijl de chauffeur daarmee bezig is, lopen wij naar binnen om koffie to go te halen. Het is heerlijk om even buiten de benen te kunnen strekken. In de drukte tussen de mensen binnen ontdek ik dat het wel lastig is dat ik minder zie. Mijn begeleider helpt mij zonder botsingen met mijn koffie weer naar buiten. Na het opsnuiven van nog wat frisse lucht gaan we al snel weer verder. De reis verloopt voorspoedig, het is rustig onderweg.
Bij Eindhoven is het plotseling erg druk. De chauffeur waarschuwt dat we onze gordels goed vast moeten doen en al snel vliegen we met sirene over de vluchtstrook om niet in een file te stranden. Als het verkeer weer lekker doorrijdt gaan we terug de weg op en kunnen tot onze eindbestemming gewoon met de stroom mee rijden.
Reactie plaatsen
Reacties