Ik slaap die nacht weinig ondanks de rust in mijn kamer. De volgende dag moeten eerst de uitslagen van het bloedonderzoek bekend zijn en een aantal specialisten nog langskomen om mijn verblijf in het ziekenhuis af te ronden. Na het dagelijkse ochtendritueel van medicijnen, meten en prikken krijg ik ontbijt. Tijdens al het wachten dat dan volgt, krijg ik van de verpleging een waslijst met afspraken bij alle specialisten waar ik later terug mag komen. Mijn zicht is niet verbeterd maar er schijnt nog steeds hoop te zijn. Uiteindelijk geeft iedereen toestemming voor mijn vertrek en einde van de middag kan ik met mijn man mee naar huis. Zo dat is geregeld dacht ik toen. Nu even bijkomen en dan weer door met mijn leven.
Aan deze illusie kwam al snel een eind. Ik was erg moe en de lijst met afspraken in het ziekenhuis maakte dat we nog dagelijks veel tijd in het ziekenhuis doorbrachten.
Gelukkig heeft mijn man een zeer empathische werkgever en kan hij door een combinatie van thuis werken en zorgverlof mij volledig ondersteunen.
Thuis ga ik weer wat rommelen in het huishouden. De rand van de tafel blijkt erg hard en het ontwijken van alle meubels die in huis staan vergt van mij veel inspanning. Ik ben nog steeds snel moe en probeer ook veel te rusten maar ik ben van mezelf een bezige bij en moet nog ontdekken dat rusten echt heel lastig is.
Ik ben samen met mijn man bij mijn werkgever langs geweest. De collega die tijdens mijn vakantie mijn werk heeft gedaan, blijft dit voorlopig doen. Ik kan haar altijd telefonisch ondersteunen en het is prettig dat ik wat afleiding heb. Het is fijn dat ik zulke lieve meiden als collega’s heb en ik heb al snel het huis vol staan met bloemen.
Reactie plaatsen
Reacties